Woensdag 250412, Baracoa

We staan al om vijf voor acht voor de bank klaar om via mijn creditkaart 300 CUC op te nemen, want anders redden we het niet tot het eind van de week. We denken dat we vlot klaar zullen zijn, want er staan maar twee Cubanen voor ons te wachten, maar dat blijkt niet zo te zijn. Klokslag acht uur komt als bij toverslag een drom mensen aanzetten, die op het nabije pleintje wachtten en die we voor lanterfanters hielden. Een Engels sprekende Cubaan legt uit hoe het hier werkt. Er moeten twee rijen worden gevormd: een voor de plaatselijke munteenheid, de peso, een een voor de vreemde, de CUC. Wij krijgen op het vertoon van ons paspoort binnen een volgnummer, acht, en wachten geduldig tot op het bord boven ons nummer verschijnt. Maar snel gaat het allemaal niet. Bij elke client is wel wat aan de hand en allerlei beambten, onder wie de onze, bemoeien zich links er rechts met van alles en iedereen. Na flink wat stempels en handtekeningen krijg ik de stapel bankbiljetten overhandigd. Hoera, er kan weer liederlijk gegeten en gedronken worden.

Om negen uur gaan we met z'n negenen de wandeling doen die Petra gisteren gemaakt heeft. Petra fungeert als gids en zowaar, we komen precies uit waar we moeten zijn.
Op het strandje daar vind ik de slak Polymita picta, de gekleurde slak die alleen hier schijnt voor te komen. Hij mag niet worden uitgevoerd, maar ik wil het toch proberen. Er is een indiaanse legende die verhaalt hoe de slak aan z'n prachtige kleuren komt. Ooit was het slakkenhuis wit. Tot een van de slakken aan de wandel ging en de schitterende omgeving van Baracoa ontdekte. Eerst vroeg de slak iets van het groen van de overweldigende vegetatie, daarna wat blauw van de azuurblauwe lucht, toen wat geel van het goudgele strand en tot slot wat van de kleur van het water.
We wandelen terug naar het centrale plein het Plaza Indepedencia, de ontmoetingsplaats voor jong en oud, waar indianenhoofdman Hatuey ons met z'n imposante kop fronsend aankijkt en waarschijnlijk denkt: " You stupid tourists".
Achter hem is de kerk, een heel bijzondere, de Nuestra Senora de la Asuncion, de oudste van het eiland. De eerste stenen dateren van 1512 net na de aankomst van Diego Velazquez. De kerk is beroemd als bewaarplaats van een van de waardevolse historische voorwerpen in de wijde omgeving: een houten kruis van minstens 500 jaar oud, het Cruz de la Parra, waarschijnlijk onder toezicht van Columbus zelf gemaakt tijdens zijn eerste bezoek aan het eiland. Lange tijd heeft men gedacht dat het 'kruis van de wijnstok' door Columbus vanuit Spanje is meegenomen, maar onderzoek heeft uitgewezen dat het hout uit de omgeving van Baracoa moet komen. Sinds de mannen van Velazquez het kruis vonden, is het symbolisch voor de suprematie van het christendom en wordt het als een relikwie vereerd en bezocht door duizenden pelgrims. Die krabden allemaal een stukje van het hout af omdat het een heilzame werking zou hebben. De oorspronkelijke lengte van ruim twee meter is daardoor afgenomen tot nog geen meter hoog. De uiteinden zijn nu in tin gegoten.
De kerk staat nu in de steigers en Petra en ik kunnen de relikwie, ondanks de aanwijzingen van Alexis, nergens in de omgeving vinden.
's Avonds gaan we voor de derde keer uit in het Casa de la Trova, naast de kerk. Tijdens de voorafgaande gemeenschappelijke maaltijd nemen we alvast afscheid van onze chauffeur, Leo. Hij heeft het prima gedaan.
Ja, ja, in feite is de vakantie hiermee gedaan: morgen wacht een lange rit naar Holguin, over een slechte weg.