Havana, 7 april

We zijn niets over de helft van een ruim 10 uur durende vlucht (Arke fly, Boeing 767-300). Weinig noemenswaardige bijzonderheden, of het moet het leeslampje zijn dat ondanks de bemoeienis van twee stewardessen maar niet boven mijn lezende hoofd wilde aanfloepen. Nou ja, het is 13 uur Nederlandse tijd, de raampjes zijn niet geblindeerd en lezen behoort dus zelfs met mijn vermoeide, oude ogen en hnas Anders brilletje tot de mogelijkheden om de verveling te bestrijden. ' Liefde heeft geen hersens'van Mensje van Keulen, geschreven in haar bekende, scherpe, zeer verzorgde stijl en met haar bekende thematiek: de funeste, verstikkende werking van liefde, vaak belangeloze liefde, die als een boemerang naar ht hoofd va de al te gulle geefster (vaak een moeder) terugzeilt. 'geeft niks", volgens Petra, die zich natuurlijk in dit personage herkent, "later zullen ze je begrijpen". Zou het? waarschijnlijk ben je dan al te seniel om dat te beseffen, vrees ik.
Ik moet trouwens niet te voortvarend doorlezen, want meer dan drie boeken kon onze koffer niet bergen, de cubareisgids van Domincus niet meegerekend.
Ik typ deze regels op een Android tablet, dat vrijdagmiddag per bode op twickel 30 werd afgeleverd. Het is voor ons dus even uitvogelen hoe dat allemaal moet. Dus als u, lieve lezer, iets mals leest, een of ander verkeerd tekentjesusnckewq aantreft, moet u het ons maar niet euvel duiden.
Volgens vriend Wind is zo'n tablet onmisbaar, en hij kan het weten. Hij probeerde ons tijdens een weekend in Terschelling de ogen mee uit te steken. Goedgelovige Petra schafte er dus een aan. Dus nu nog maar proberen om de tekst via een internetcafé in cuba (zijn die er?) op onze reissite te krijgen. Enfin, dat probleem is ons van vorige reizen maar al te goed bekend.
"Wanneer begin je nu eindelijk over onze reis?", verzucht Petra, die kritisch over m'n schouder mee leest. Gelijk heeft ze. Ik sluit even af, maar kom vanavond, in nze hotelkamer in Havana, terug.
Nog even tot slot van dit ouwehoertje: gek dat je zomaar zes uur 'wint', door naar het westen te vliegen. Half 8 van Schiphol weg en om half 12 aankomen op Valderalderalorarorol.
Maar kijk, daar rolt ons vliegtuin de landingsbaan op, stappen we (ietwat gekrekeld) uit het toestel, hebben we binnen redelijke tijd onze koffers van de loopbvand gepakt en stappen we op de gieds af die een bordje 'Sawadee' omhoog houdt. Op haar aanwijzingen wisselen we euro's voor een dik pak CUC's en stappen we met nog 13 anderen van onze groep in een gereedstaande bus.
Oef, da's puffen geblazen: zelfs de gestaag waaienede passaat kan niet verhelen dat het hier tegen de 30 graden is. In ruim 2 uur zijn we in hotel Comodore, een typsich Cubaans staatshote: vergane glorie, bombastische barok, idioot grote kamers, maar een airco die je de slaapkamer uitblaast en niet uit kan. Melden aan de balie vinden ze prima, maar denk maar niet dat er direct een mannetje verschijnt om de klus te klaren: majana, morgen is het weer een dag en schijnt opnieuw de koperen ploert.
We brengen de verdere dag in gepaste rust door. Ik probeer tevergeefs m'n fameuze welkomstdrol te draaen, maar door he5t lange zitten breng ik uitsluitend wat lange natte scheten op. Toiletpapier doe ik, zoals hoort in deze landen, netjes in de prullenbak. Tandjes gepoetst met mineraalwater (kraanwater is uit den boze)