Havana, maandag 090412

Ontbijtje om 8 uur en om 9 uur met stokoude rammeltaxi voor 5 CUC naar Parc central, waar je, volgens Dominicus, via allerlei prachtige wandelingen de stad kan doorkruisen.
Even tussendoor. Iets over het geld. De Cubaanse munt is de peso. Buitenlanders worden echter niet geacht met de peso te betalen, en ook niet (geen wonder) met dollars. Daartoe is de CUC, de conversible peso, in het leven geroepen. 1 euro is circa 1.25 CUC.
Waar was ik gebleven?
Bij onze wandeling. We kiezen niet meer voor het oude centrum, omdat we dat (a) gisteren al flink hebben gedaan, en (b) omdat we het wel erg toeristisch vonden. Ik bedoel bijvoorbeeld met een pegel van een sigaar in de mummelende mond poserende oudjes, die je er luidruchtig op wijzen dat ze voor 1 CUC op de kiek mogen, en opzichtig uitgedoste Cubanen naast eeen fantastische oldtimer, die je desnoods met handen en voeten duidelijk maken dat je achter het stuur mag plaatsnemen voor een foto. Zomaar weglopen daarna is er niet bij. Ja, ja, het toerisme heeft in dit 'socialistische' land flink wortel geschoten.
We lopen eerst naar het Capitolio Nacional, dat van 1929 dateert en een symbool is van de destijds grote Amerikaanse invloed in Cuba. Het is ook een toonbeeld van de waanzin van de dictatuur van dictator Machado. Groot, groter, grootst dus, op zijn nadrukkelijk verzoek een koepeltje groter dat zijn voorbeeld, het Amerikaanse Kapitool. Direct in het oog springen twee bronzen beelden van 7 meter hoog, die de hoofdingang van 12 Griekse zuilen flankeren en immense bronzen deuren. Iedere deur weegt 3 a 4 ton. Helaas is het gebouw wegens restaurtie voor ons, hongerige toeristen, gesloten.
Tijdens het wandelen (zoveel mogelijk in de schaduw) zijn we een belangrijke tip van gids Alexis indachtig: loop niet op de stoep maar zoveel mogelijk op de straat, want het kan zomaar gebeuren dat er een balkonnetje instort.
We lopen door kleurrijke straatjes, waar velen zich in de deuringang duidelijk vervelen, en worden soms aangesproken, maar altijd vriendelijk, meestal met "Where you from?" We arriveren bij de zeekant, bij het monument van Antonio Maceo. Natuurlijk weer een ruitermonumnet. Dit keer zit de held op een naar het land gericht stijgerend paard, wat volgens Alexis zoveel betekent als een Cubaanse activist die stierf in de strijd. Een strijder op een paard op vier benen, kijkend naar de zee, staat dus meer voor een held op sokken.
Kriskrassend bereiken we hotel Nacional voor een sandwich tuna met Pina Colada (rum, kokosmelk, ananassap, gemalen ijs,gemixed in een blender).
Voor de terugweg zoeken we een paarse oldtimer, wel iets duurder (10 CUC), maar wel zo imposant en aardig voor het zoveelste kiekje.
We besluiten verder onze krachten te sparen, luieren wat in het zwembad tot de avondmaaltijd. Lukt het dit keer om de reisverslagen te versturen? Foto's probeert Petra al niet eens meer, dat komt thuis wel.