Dinsdag 240412, Baracoa

Petra aan het woord:

Vanochtend om half 9 vertrok een groepje van 5 personen naar De Tafelberg. Lucas was daar natuurlijk ook bij.
Ik koos voor de andere wandeling samen met drie andere reisgenoten en Rixt.
We vertrokken om kwart voor 9.
We liepen door een deel van de stad naar het strand.Daar troffen we voetballende Cubanen en een strandwacht. (Geen idee waarom die strandwacht er zat .Er waren geen strandaanbidders) Aan het eind van het begaanbare strand liep een pad langs de Mangrove naar de monding van de rivier. De brug was gedeeltelijk verwoest en een bootje bracht ons naar de steiger.
Daarvandaan liepen we het dorp van Maracoa in. Vriendelijke mensen en geen andere toeristen.
Er waren wel militairen de oefeningen hielden ' er werd veel geschoten.
Ook vloog er een millitaire helicopter over.We weten dat we geen militairen en wat erbij hoort mogen fotograferen.
In het dorp deden we ons tegoed aan vers geperst suikerrietsap.
Bij een familie thuis werden we onthaald op koffie en vers fruit.
Zeer gastvrij en leuk.
De oude moeder zat ons eens goed te bekijken. Ik mocht een foto van haar maken. Later zat ze een piekkuiken te aaien.
We vervolgden onze weg naar het strand en hebben daar een kwartiertje gezeten en natuurlijk fotomomenten gehad.
Daarna dezelfde weg terug en geluncht in het centrum van de stad. Ik wilde naar het internetcafe maar doordat ik geen paspoort bij me had, ging het internetten niet door.
Het was een leuke wandeling.

Lucas aan het woord:

El Yunque (het aambeeld) is een vreemd gevormde tafelrots, die overal vanuit Baracoa te zien is. Ooit hielden de Taino-indianen en later veel gevluchte slaven zich schuil in de dichte begroeiing aan de voet van de rots. Vandaar dat er veel archeologische vondsten zijn gedaan.
We worden er met een busje naar toe gebracht, lopen enige kilometers vlak, moeten tot en met de dijbenen door water heen en beginnen dan aan de beklimming. Gelukkig is het weer goed, al is het leem glad en moet je klimmen over los liggende keien en uitstekende boomwortels. Bij gevaarlijke stukken zijn leuningen aangebracht. Beklimming en afdaling gaan me goed af. Omdat de groep de klus snel klaart, zijn we al om twee uur terug. Dan vertelt de (uitsluitend Spaans sprekende) gids doodleuk dat we het te snel hebben gedaan en het busje pas tussen drie en half vier zal komen. ONze reacties lopen uiteen. Drie van ons, ook ik, willen dan maar alvast vooruit lopen en ergens een taxi zien te krijgen, twee willen blijven en gaan aan het bier, twee twijfelen wat te doen. Uiteindelijk gaan we met z'n drieen vooruit. Een prima keus: we krijgen twee liften, een van een paardenkar, die ons over de ergste hobbels brengt, en een van en vrachtwagen vol arbeiders, die ons tot voor de 150 (!) treden van ons hotel El Castillo brengt. De overigen worden pas om kwart over drie afgehaald en arriveren in het hotel als wij al in het zwembad gezwommen hebben en achter de cuba libre zitten.
We internetten zowaar in een internetcafe met uitstekende verbinding. Maar onze vakantieverslagen versturen via waarbenjenu.nl lukt voor geen meter. Na het avondeten gaan we nog wel even met de anderen mee om te dansen, maar we haken vroeg af: we verlangen allebei naar ons riant tweepersoons bedje.