160412, Cienfuegos -> Trinidad (Playa Ancon)

We hebben slechts 80 km oftewel ongeveer 2 uur rijden voor de boeg.
Alexis staat alweer klaar met z'n nieuwe woordje: 'pincsar', Cubaans-Spaans voor 'traveller'. Ook leert hij ons dat je niet 'papaya' maar 'frutta bomba' moet zeggen, als je de bekende vrucht bedoelt: 'papaya' is hier een scabreus equivalent voor het vrouwelijk geslachtsdeel, dus iets als 'kut'.
Daarna draait hij nummers van z'n favoriete zanger, Silvio Rodriquez ('Al firial de este viaje'), een links georienteerde Cubaanse Boudewijn de Groot van de jaren zestig. Ik vind het tegenvallen, z'n stem lijkt die van een vrouw, maar ja, ik versta er dan ook geen bal van.
Dan gaat Alexis over tot het bespreken van z'n gesprekstopper: internet en mobiele telefoon.

Internet is er met name in de grote, duurdere hotels. Internetcafes zijn er nauwelijks, openbare internetwinkeles zijn vooral voor buitenlanders toegankelijk en kosten 2 a 3 CUC per half uur. Lange tijd is internet voor Cubanen ontoegankelijk gebleven: teveel informatie en pornografie. Computers worden wel in scholen gebruikt. Een eigen e-mailadres is voor Cubanen nu nog steeds heel lastig te krijgen of peperduur. Er is intranet voor een beperkte groep.
Mobieltjes zijn pas sinds het aantreden van Raul voor Cubanen toegestaan. De kosten zijn de laatste jaren flink omlaaggegaan: Cubanen betalen nu 0,50 CUC voor een e-mail en 0.08 voor een sms.

We naderen Trinidad, de koloniale' architectonische schatkamer van Cuba, dat sinds 1988 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO staat. Als we door de chauffeur in het oude centrum worden afgezet, zien we waarom: alles ademt hier de Spaanse koloniale overheersing. We zien herenhuizen in neoklassieke stijl, met barokke en rococo-elementen, artistieke smeedijzeren hekwerken ('reja's') en in de mooiste huizen zijn allerlei musea gevestigd.
Op het Plaza Mayor springt de Iglesia de la Santisma Trinidad het eerst in het oog, daterend uit de 18e eeuw en een eeuw later verfraaid. Te protserig vind ik. Ik heb zo langzamerhand te veel van die pompeuze kerken gezien, en moet nu telkens denken aan de arme gelovigen die door de vette prelaten werden gechanteerd met aflaten en flink dokten om een plaatsje in de hemel te verwerven. Boven het altaar zien we het schilderij van de Heilige Drie-eenheid, waaraan de kerk is opgedragen en het stadje z'n naam ontleent.
Met Guevara-pet op tegen de zinderende zon loop ik met de twee dames (Petra is gelukkig weer bijna de oude; Anita hoor ik niet meer over haar rugpijn) naar Museo Romantico, een weelderig ingericht 18e-eeuws paleis van de graaf van Brunet. Tot slot bezoeken we het Museo Historico Municipal, waar o.a. aandacht aan de slavernij wordt besteed, en we de aanpalende toren beklimmen om Trinidad van boven te bekijken.
Omdat we ruim in onze tijd zitten, laat ik me een uurtje masseren (15 CUC) en taaien de dames af naar een cafe. Als ik terugkom, hoor ik Petra al van verre lachen. Uitleg volgt: een zekere Freddie, een wat al te vet lachende Cubaan, heeft haar het hof gemaakt. Ik geef hem een hand. "Mi amore Petra", stamelt de man. "Five camels", antwoord ik - maar daar begrijpt hij natuurlijk niks van.

We rijden naar ons hotel, dat 12 km buiten Trinidad ligt, aan het strand van Playa Ancon, een klein schiereiland. Rotsen en koraalrif vormen hier een belemmering voor zwemmers, maar daar staat tegenover dat Ancon geldt als een van de beste duiklocaties van de zuidkust.
Morgen zijn we hier nog een dagje. We hebben besloten niet mee te gaan met de catamarantocht (te massaal, weinig mooi koraal) en willen het strand hier eens bekijken. Vanavond trekt de groep weer het oude centrum in, om weer 'ns een Salsadansje te wagen. Daar weet ik dus helemaal niks meer van.